ZEUS’UN KIZI ;BİTMEYEN ÖPÜCÜK

ZEUS’UN KIZI ;BİTMEYEN ÖPÜCÜK

Üzerinde öyle ağır bir yük var ki. Bu yükü paylaşacak kapı bulamadıkça daha da artıyor yükün sırtındaki ağırlığı. Ağlamak ya da haykırmak işe yaramıyor, muhatap bulamayınca tuzlu gözyaşları ya da ağzından savrulan sinirli salyalar. Tepkisiz duvarlar gibi bakıyorlar yüzüne. Her şey normalmiş gibi. Hiçbirşey olması gerektiği gibi olmadığı halde. Ama sadece tepki veren, o , deli muamelesi görüyor.  Eline geçen, her biten iş, yaparken ki anlamını taşımıyor yoklukla bütünleşiyor bittikten sonra. Anlamsızlıklar içinde, anlamlı olanı bulma yarışında tek rakip kendisi. Evrenin milyarlarca sistemi içinde, bir küçücük sistem içinde yaşamaya çalışan biz, nasıl bir sirk aynasına bakıyoruz ki bu derece dev görüyoruz kendimizi acaba diye düşünüyor, sabah yüzünü yıkamak için suya elini attığı sırada, ayna ona sırıtıyor arsızca. Her yer kendinizi iyi hissetmenizi sağlamaya çalışan, yüzü tamamlamayıp doksan dokuza satmaya çalışan, böylelikle anlamsız hayatına devam edeceklerle dolu. Böyle bir ortamda yirmi yedi partili oy pusulasının başka ne anlamı olabilir ki ?

BOŞLUK

Mutluluk ve umut havuzumun çeşmesini açık bırakmış gibiyim. Sabah kalktığımda, parıldayan son damlayı, bir alkolik misali ağzıma atabilmeyi umut ettiğimde, ayağım kaydı ve boylu boyunca yere serpildim. Artık bitmiş miydi? Ne hiç duymadığım bir müzik, ne de hiç seyretmediğim bir film doldurmaya yetmiyordu. Boşa gidiyordu, bulut beyazları, gökkuşağı zerresine bulanmış yağmur damlaları. Sevgilimin aşk dolu öpüşmeleri kare kare dağılıyordu, sağdan soldan kollarımı açmışım boşluğa, bir araya getirmeye çabalıyorum delice, kan ter içinde. Toplayamıyorum bir türlü sığmıyor avuçlarıma, kum taneleri gibi kayıyorlar arsızca. Bebeklerin haykırışları kesiliyor, sessizlik çok sinir bozucu, bir sis çöküyor birden. Soğuk, iliklerimi bıçaklıyor. Sessizlik dayanılmaz, çıldırıyorum. Görmüyorum, hiçbir şey elimi kolumu sallamaya devam ediyorum. Dövüştüğüm şeyin kokusu, rengi, sesi yok. 22.07.2015